Bila sebut dunia filem, kita segera teringat layar besar, skrip yang penuh emosi, dan lakonan hebat yang menghiburkan. Bila sebut politik pula, kita terbayang manifesto, pentas ceramah, dan janji-janji manis. Nampak berbeza, tetapi hakikatnya kedua-duanya banyak persamaan – sampai kadang-kadang sukar dibezakan, adakah kita sedang menonton filem atau sedang menyaksikan lakonan politik?
Politik Itu Sebuah Skrip Terbuka
Filem tidak mungkin wujud tanpa skrip. Begitu juga politik. Manifesto parti politik adalah naskhah yang ditulis untuk memikat hati pengundi. Bezanya, skrip filem sudah pasti ada penamat yang jelas, sama ada bahagia atau tragedi. Politik pula skripnya terbuka, penuh plot twist, janji yang berubah, malah ada babak yang tergantung tanpa kesudahan.
Dan di sinilah letaknya cabaran. Filem yang buruk hanya meninggalkan kekecewaan kecil di pawagam. Tetapi skrip politik yang gagal boleh merubah kehidupan rakyat dalam jangka masa panjang.
Lakonan di Pentas Ceramah
Dalam filem, pelakon berusaha meyakinkan penonton bahawa watak mereka itu wujud. Dalam politik, ahli politik berusaha meyakinkan rakyat bahawa merekalah penyelamat masa depan. Mereka berpidato dengan suara lantang, tangan digerakkan penuh dramatik, senyuman dilempar ke arah khalayak.
Ada kalanya lebih meyakinkan daripada babak filem aksi yang penuh emosi. Bezanya, di pawagam kita tahu ia hanya lakonan. Di pentas politik, kita tidak pasti: adakah mereka benar-benar berjuang untuk rakyat, atau hanya sekadar berlakon untuk meraih undi?
Pengarah di Balik Tabir Politik
Dalam industri filem, kita tahu siapa pengarahnya. Nama mereka terpampang di layar. Tetapi dalam politik, “pengarah” sebenar jarang kelihatan. Mereka ialah penasihat, think tank, pasukan komunikasi, atau konsultan imej yang mengatur naratif pemimpin.
Mereka tentukan cara seorang calon perlu bercakap, bagaimana gaya tubuhnya, bahkan warna baju yang sesuai dipakai agar mesej lebih kuat. Semua ini bukan kebetulan. Sama seperti filem, setiap babak politik ada “shot list” tersendiri.
Penonton dan Pengundi: Kuasa Sebenar
Persamaan yang paling jelas ialah kedua-duanya bergantung kepada audiens. Filem hidup kerana penonton membeli tiket. Politik hidup kerana rakyat turun mengundi. Bezanya, kegagalan filem hanya membuat penonton mengeluh kerana rugi beberapa ringgit. Tetapi kegagalan politik boleh menyebabkan rakyat menanggung harga yang lebih mahal – ekonomi, sosial, malah masa depan negara.
Inilah realiti yang jarang disedari. Dalam filem, kita boleh pilih untuk tidak menonton. Dalam politik, kita tetap terikat dengan keputusan kolektif rakyat, walaupun kita tidak mengundi calon yang menang.
Naratif: Senjata Paling Kuat
Baik filem mahupun politik, kedua-duanya hidup dari naratif. Filem menghiburkan, politik meyakinkan. Naratif boleh membentuk persepsi, mencipta harapan, dan kadang-kadang mengaburi kebenaran. Filem boleh buat kita ketawa atau menangis. Politik pula boleh buat kita berharap, marah, bahkan putus asa.
Oleh itu, rakyat perlu belajar membaca naratif dengan lebih kritis. Jangan hanya terpesona dengan gaya lakonan di pentas ceramah, tetapi selidik juga “skrip sebenar” di sebalik janji-janji yang ditabur.
Penutup
Politik dan filem memang dua dunia yang berbeza, tetapi persamaan mereka terlalu dekat untuk kita abaikan. Filem memberi kita hiburan. Politik memberi kita masa depan.
Bezanya, jika tidak puas hati dengan filem, kita boleh keluar pawagam dan lupakan. Tetapi jika salah memilih dalam politik, kita terpaksa hidup lima tahun atau lebih dengan “skrip” yang telah kita pilih sendiri.
Maka, sebagai rakyat, jangan hanya jadi penonton yang pasif. Jadilah penonton yang kritis, pengundi yang bijak, dan pengkritik yang berani bersuara. Kerana di pentas politik, kitalah sebenarnya pengarah sebenar – bukan mereka.
